Gün aydın....

Saçları yüzüne düştü kadının. Yataktan kalktığında hep öyle olurdu zaten. Ama yine de güzeldi. Belli belirsiz bir gülümseme yüzünde. Günaydın dedi. Uzun süredir günaydınları bu kadar içten olmamıştı. İçindeki huzur yüzüne hiç bu kadar yansımamıştı. Gün aydındı.
Başını tekrar yastığa koydu. Gördüğü rüyayı tekrar düşündü. Yeniden gülümsedi. Bu garip mutluluğunu yadırgadı. Ama yine de vazgeçmek istemedi. Saçlarım dağınık diye düşündü. Odası gibi dağınık bıraktı onları da. Başını pencereye çevirip dışarı baktı. Gün gerçekten aydınlık diye düşündü.
Araba sesleri yerine kuşları duydu o sabah ilk defa. Şehir gülümsüyordu yeniden. Ve şarkı söylüyordu kadınla birlikte.
En güzel günaydınla uyandı o sabah kadın. Ve gerçekten gün çok aydındı. Yüzünde bir gülümsemeyle, başı yastıkta, saçları dağınık, gözleri sevdiğinde geçirdi durdurduğu sabahını.