Döneceksin Diye Söz Ver...

Bitti.
Bir mayıs sıkıntısını beraberinde getirdi bu gidiş. Baharı karanlığa boğdu. İçimde bir bulantı. Nereden geldiğini anlamadım. Gözlerim karanlığa direnirken, odamı üzerime zincirlemişken, bir turnanın kanadında olmayı hayal ederken bitti...
Kusmak istedim içindeki herşeyi. Hiç durmadan konuşmak. Belki de hayatımda ilk kez bağırmak. Bir bitişi kabul etmemek. Ama gün aydınlanacakken yavaş yavaş, kasvetten kurtulacakken dünya, iki yüz yeniden karşılaşıp gülecekken bitti...
Bir aldanış, bir isyan, bir inkar getirdi yanında. Tam da herşeye hazırlıklıyken oysa. Bir yok oluş, bir iç çekiş, bir acı bıraktı ardında. Tam da yüzümüz gülmeye başlamışken. İyiyim dedin. Bir iyilik götürdü ardında. Tam da karşılığını bulacakken bitti....
Bir kayboluşta çocuklar gibi buldururken yolu yeni bir koyboluş getirdi beraberinde. Lambalar da yanmıştı oysa. Yıldızlar o kadar parlaktı ki. Güneş o kadar yükselecekti ki. İçimizi o kadar ısıtacaktı ki. Biz ilk defa buz kesen hayatımızı eritecektik. Tam da sularımızda yüzmeyi öğrenmişken bitti...
Döneceksin diye söz verdiremedim. Ellerimle teslim ederken seni gitme diyemedim. Karanlıklara boğuldu diye dünya güneşe doğ diyemedim. Kaybolup giderken sen bu hayata bul diyemedim...